Toen ik in 2006 de advocatuur binnenstapte, deed ik dat met de sterke overtuiging om met het recht mensen te helpen en problemen op te lossen. Die drang naar oplossingen is bij mij met de jaren alleen maar sterker geworden. De handdruk tussen partijen gaf mij ook als advocaat altijd de meeste voldoening.

Zeventien jaar lang gaf ik het beste van mezelf en kon ik samen met mijn toga fantastische avonturen beleven. Iedere dag deed ik mijn best om het verschil te maken, zowel in dossiers binnen mijn kantoor als meer in het algemeen voor de toekomst van ons beroep. De advocatuur gaf me de ruimte om te ondernemen en samen met de toga groeide ik, met vallen en opstaan, tot wie ik vandaag ben geworden. Het is mooi geweest en ik ben trots op mijn parcours. Ik ben heel dankbaar voor alles wat de advocatuur mij heeft gebracht en geleerd. En alle mensen die ik dankzij het beroep heb leren kennen.

Maar het leven is kort. Naast mijn hoofdactiviteit als advocaat, heb ik de afgelopen jaren al van heel wat andere avonturen en rollen geproefd, en dat smaakt naar meer. Vandaag maak ik de positieve keuze om mezelf toe te laten daar nog veel méér van te proeven en dingen te gaan doen waarvan mijn hart sneller slaat. En om dat mogelijk te maken, moet ik ver genoeg van die vertrouwde kust, of veilige haven, durven wegvaren.
Eén ervan is mijn ervaring en expertise verder inzetten om conflicten op te lossen.

Het afscheid van de toga en mijn praktijk, waarin ik mijn hart en ziel heb gelegd, is uiteraard een grote stap en zeker spannend, maar ik maak zo mijn handen vrij om nieuwe avonturen aan te gaan. Ik voel dat de tijd daar rijp voor is en dat ik deze stap nu moet nemen. Ik vind dat mijn verhaal in de advocatuur zelf geschreven is, en kijk uit naar het witte blad nadien.
Het is zeker niet de gemakkelijkste, maar het voelt wel als de juiste weg.